Nie jest tajemnicą, że nasze społeczeństwo ma trochę, powiedzmy, zawieszanie się w obrazie ciała. Podczas gdy kobiety są głównym celem, nie zapominajmy o naszych obciążonych testosteronem braciach, którzy nie są zwolnieni z „dobrej natury” żebrowania od kumpli lub zdawkowych komentarzy żon lub dziewczyn. A w tym sezonie rezolucji nasze postaci są wrogiem publicznym numer jeden.

Oto mały sprawdzian rzeczywistości, pewna perspektywa Carla Junga: „Nie możemy niczego zmienić, jeśli tego nie zaakceptujemy. Potępienie nie wyzwala, lecz uciska”. Rozważ to następnym razem, gdy rzucisz krytyczne spojrzenie na tę część ciała, która najwyraźniej nie otrzymała notatki, że powinna pozostać niezmieniona od swojego 18-letniego odpowiednika.

Obejmijcie rzeczywistość, moi przyjaciele. Skończ z dyktaturą, która uciskała twoje niczego nie podejrzewające uda, brzuch lub pośladki. Paradoksalnie, nie opuszcza cię to niechlujnego kopca papki, której tak się boisz — uwalnia energię, którą poświęciłeś na frustrację i nienawiść do siebie, by móc produktywnie wykorzystać w tak przełomowych przedsięwzięciach, jak wzięcie głębokiego oddechu i uśmiechanie się . Wypełniasz płuca powietrzem oceanu lub cieszysz się, że Twoje nogi są w stanie poprowadzić Cię po słonecznej ścieżce.

Jak każda zmiana perspektywy, wymaga to czasu. Ale jedynym sposobem na rozpoczęcie zmiany jest: robić . Odrobina dobroci skierowana do wewnątrz, jak ukojenie rannego dziecka. Być może właśnie tego zawsze potrzebowały nasze wykorzystywane ciała: pochwały za to, co robi dobrze, a nie kary za niespełnienie naszych nierealistycznych oczekiwań.

Zostawiam Ci cytat z Anne Lamott, z jej książki Łaska (w końcu) : „Aby wkroczyć w piękno, trzeba zrezygnować z niewielkiej utraty wagi? Nie, oczywiście nie. Tylko jeśli masz dość cierpienia. Ponieważ jeśli nie widzisz, że teraz wszystko w porządku, nie będziesz w stanie tego zobaczyć, jeśli zrzucisz dwadzieścia funtów. To praca wewnętrzna.