Październik to Miesiąc Świadomości Przemocy Domowej, a wraz z nasileniem się przemocy domowej jest to ważny czas, aby zmierzyć się z tym trudnym problemem. W tym roku ogólnokrajowa ankieta Mary Kay Truth About Abuse pokazał, że „8 na 10 schronisk dla ofiar przemocy domowej w całym kraju odnotowało wzrost liczby kobiet szukających pomocy”. Gospodarka wywarła wpływ. Popyt nie tylko wzrasta, gdy „finansowanie, usługi i działania prewencyjne spadają”, ale badanie wykazało, że „74 proc. kobiet przebywało z sprawcą dłużej ze względów ekonomicznych [a] 58 proc. jest teraz bardziej gwałtowna niż przed spowolnieniem gospodarczym”.

Chociaż czynniki finansowe przyczyniają się do problemu, przyczyny przemocy w rodzinie obejmują kwestie psychologiczne, z którymi musimy się uporać, aby zatrzymać cykl nadużyć. Istnieją dwie dynamiki emocjonalne, które w dużym stopniu przyczyniają się do przemocy domowej. Jeden obejmuje destrukcyjny proces myślowy (lub „krytyczny głos wewnętrzny”), których sprawcy doświadczają zarówno w stosunku do siebie, jak i swoich partnerów, myśli typu „Nie jesteś mężczyzną, jeśli jej nie kontrolujesz” lub „Ona robi z ciebie głupca”. Drugim czynnikiem jest szkodliwa iluzja związku między parą, którą mój ojciec, psycholog Robert Firestone, nazwał „fantazyjna więź. Ta dynamika daje poczucie, że inna osoba może cię uzdrowić i jest odpowiedzialna za twoje szczęście. Te dwa niebezpieczne systemy wierzeń tworzą środowisko do nadużyć.

Podczas gdy kobiety są bardziej narażone na przemoc domową, formy nadużyć występują między wszystkimi rodzajami par, bez względu na to, czy są to pary przeciwnej czy tej samej płci, małżeństwa lub osoby niezamężne. Faktycznie, według Bureau of Justice Statistics Crime Data Brief w 2003 r.: „Mężczyźni stanowią około 15 procent ofiar zgłoszonej przemocy ze strony partnera”. Jednak w wielu przypadkach, w których mężczyźni stają się agresywni wobec kobiet, cenne jest zbadanie pewnych postaw społecznych wobec mężczyzn, które są destrukcyjne i mogą zwiększać przypadki przemocy.

Chociaż poczyniono wiele postępów w tworzeniu równości między płciami, nadal żyjemy w społeczeństwie patriarchalnym. Oczekiwania, że ​​mężczyźni powinni być silni, męscy i potężniejsi niż kobiety, mogą być bardzo destrukcyjne dla mężczyzny zagrożonego przemocą. Wstyd wywołany myślą, że wydają się słabi lub niemęscy, może wywołać u niektórych mężczyzn wściekłość lub działać pod wpływem gwałtownych impulsów.

Wyzwanie ze strony partnera w związku może być dla niektórych niepokojące, wzbudzać strach i złość. W takich przypadkach, niezależnie od tego, czy doświadczają zniewagi, postrzeganego zagrożenia lub skrajnej prowokacji, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, którzy dopuszczają się przemocy domowej, bardzo często działają na ich „krytyczny głos wewnętrzny. Ten „głos” to destrukcyjny proces myślowy, w którym ludzie mówią sobie negatywne rzeczy o sobie i swoich partnerach. Im bardziej osoba słucha tych myśli, tym bardziej podsycają poczucie krzywdy i potrzeby zemsty, czasami nasilając się do przemocy. Przykłady takich myśli obejmują:

• „Ona/on kontroluje ciebie. Nie pozwól jej/jemu zachowywać się, jakbyś był słaby”.
• „Ona/on naśmiewa się z ciebie. Za kogo ona/ona myśli, że jest?
• „Jak on/ona śmie traktować cię w ten sposób! Gdyby naprawdę cię kochał, to...”
• „Ona/on prawdopodobnie cię zdradza. Jesteś takim frajerem.

Oprócz wsłuchiwania się w ten krytyczny wewnętrzny głos, pary zaangażowane w przemoc domową często tworzyły destrukcyjne połączenie, iluzję, że nie mogą bez siebie żyć. Pomiędzy parą panuje poczucie połączonej tożsamości, w której oboje partnerzy nie czują, że mogą stać samodzielnie bez drugiego. Ta iluzja przyczynia się do tego, co nazywamy „fantazyjna więź. To niezdrowe uczucie zespolenia utrudnia parze wyrwanie się ze związku, nawet jeśli stał się on wrogi lub niebezpieczny. Ułatwia to również parze wzajemne znęcanie się, ponieważ zaczynają postrzegać się nawzajem jako przedłużenie siebie, a nie jako oddzielne osoby, które ranią.
Utworzenie więzi fantazji dodatkowo zachęca do postawy, że jedna osoba może w jakiś sposób zdefiniować lub wiktymizować inną osobę. Popiera również ideę, że jeden partner w parze ma władzę lub kontrolę nad drugim. W ten sposób ludzie częściej czują się uprawnieni, źle traktowani i prawi w swoim gniewie wobec partnera. Ustawia scenę dla odrzucenia, które ma być postrzegane jako potencjalnie zagrażające życiu, intensyfikujące reakcje na wszelkie postrzegane zagrożenie porzuceniem. Osoba może czuć się zdesperowana, aby odzyskać partnera z powodu poczucia, że ​​nie jest w stanie bez niego żyć. Brak osobistej odpowiedzialności, odrębności i odpowiedzialności, który wynika z fantastycznej więzi, może zapewnić furtkę do emocjonalnego lub fizycznego znęcania się.

Jeśli chcemy zapobiegać przemocy domowej, musimy sprawdzić, co się sprawdza. San Francisco Człowiek żyje Program odniósł sukces w nauczeniu więźniów płci męskiej i sprawców przemocy domowej technik społecznościowych, aby zidentyfikować, kiedy zostaną wywołane i wcisnąć „przycisk pauzy” w tych momentach stresu. Ci mężczyźni są wtedy w stanie podejmować bardziej rozsądne decyzje dotyczące ich zachowania. Program bezpośrednio kwestionuje destrukcyjne myśli i krytyczne głosy wewnętrzne, które karmią agresywne zachowania.

Takie podejście zakłada, że ​​osoba bierze 100% odpowiedzialność za swoje działania. Oznacza to zidentyfikowanie momentów, w których są wyzwalane i uświadomienie sobie, że bez względu na to, jak bardzo mogą być sprowokowane lub rozwścieczone wobec swojego partnera, te emocje ich nie zabiją. Program uczy ich o podziale w sobie na prawdziwe ja i „anty-ja” (zaczerpnięte z ich własnych wczesnych doświadczeń przemocy). Uczą się, że w tych momentach stresu, kiedy zostaną wyzwolone, mają wybór — mogą albo pozostać z otwartą, wrażliwą stroną siebie, albo odegrać obronę „tożsamości mordercy”, którą wcielili, identyfikując się z tą osobą lub osoby, które wykorzystywały je w dzieciństwie.

Osoby te uczą się uspokajać i nie dać się wciągnąć w nawał krytycznych głosów wewnętrznych, karmiąc ich agresywne uczucia, a nawet instruując ich, aby stosowali przemoc. Uczą się rozpoznawać i uznawać swoje uczucia oraz brać odpowiedzialność, nie działając na nie, a zamiast tego działając w ich najlepszym interesie. Rozwijają umiejętność prowadzenia równego dialogu ze swoim partnerem, prosząc partnera o to, czego od niego chcą, zamiast oczekiwać lub wymagać, aby druga osoba spełniła ich potrzeby.

Wszyscy jesteśmy w stanie być tym, kim chcemy być w naszych związkach. Pomoc jest dostępna zarówno dla ofiar, jak i sprawców nadużyć. Programy takie jak Manalive pomogły zrehabilitować mężczyzn, którzy doświadczyli przemocy, pomagając im poznać ich prawdziwe ja, ucząc ich rozpoznawania swoich emocji i umożliwiając im odczuwanie współczucia i przebaczenia dla siebie i innych. Zyskują poczucie siebie jako odrębnych jednostek, pielęgnując w ten sposób poczucie własnej wartości, odpowiedzialność i empatia . Uczą się skutecznych strategii rozpoznawania, kiedy zostaną wyzwolone i nie wchodzenia w destrukcyjny cykl w kierunku przemocy, odchodząc od słuchania swojego niebezpiecznego krytycznego głosu wewnętrznego i zamiast tego pozostawać w punkcie widzenia swojego prawdziwego ja

Wiele osób, które dopuszczają się nadużyć, było maltretowanych jako dzieci lub było świadkami przemocy między członkami rodziny. Aby przerwać ten cykl i zmniejszyć liczbę przypadków przemocy domowej w przyszłych pokoleniach, musimy wdrożyć programy, które są skuteczne i pomagają sprawcom przemocy w zdobywaniu wiedzy i pomocy, których potrzebują, aby nie tworzyć w swoich dzieciach kolejnego pokolenia osób stosujących przemoc. Programy rehabilitacyjne, które kładą nacisk na autorefleksję, samokontrolę i empatię, a także budują odporność, mogą zamiast tego pozwolić im oferować swoim dzieciom miłość, troskę i czułość. W ten sposób, nawet w czasach napięć ekonomicznych, ludzie będą mieli psychologiczne zrozumienie i umiejętności radzenia sobie z przemocą.