Czyim życiem naprawdę żyjesz? Jak możesz odróżnić się od przeszłych wpływów i być właścicielem swoich decyzji i zachowań? Jako terapeuta często słyszę, jak ludzie opowiadają o przypadkach, w których powiedzieli lub zrobili coś, w co po prostu nie mogli uwierzyć. Gdy tylko słowa wyślizgną im się z ust, rozpoznają swoją nieznajomość, jakby nagle zaczęli mówić w obcym języku. Dla mojej przyjaciółki nadszedł ten moment, kiedy jej mąż, w którym była głęboko zakochana, złożył pełne uwielbienia oświadczenie, że pewnego dnia będzie chciał mieć z nią dziecko. Nie zastanawiając się nad tym, mój przyjaciel wypalił: „Cóż, ty też musiałbyś się tym zająć, wiesz!”. To był szok dla jej męża, który po prostu wyrażał pełne miłości uczucie i nie miał zamiaru nie zajmować się swoim dzieckiem, gdyby wspólnie postanowili je mieć.
Mój przyjaciel również był zaskoczony jej oświadczeniem. Ani słowa, ani emocje za nimi nie wydawały się pochodzić od niej. Po chwili zastanowienia zauważyła, że ​​jej odpowiedź odzwierciedla postawę jej matki, która konsekwentnie wykazywała niechęć do praktycznych aspektów wychowywania dzieci. Mimo że moja przyjaciółka była w zupełnie innym związku i miała własne odczucia, że ​​pragnęła dziecka, nadal tkwiła w niej postawa jej matki. Ten incydent jest wyraźnym przykładem tego, jak brak odróżnienia od rodziców lub przeszłości może wpłynąć na ich zachowanie .

Chociaż rodzimy się genetycznie unikalnymi jednostkami, uwewnętrzniamy nasze wczesne środowisko, tak że kiedy dorastamy, nie jesteśmy tak naprawdę w pełni zróżnicowanymi jaźniami. Pod wieloma względami raczej żyjemy niż żyjemy. Ta dychotomia może wpłynąć na nas, abyśmy działali w sposób, którego nawet nie lubimy lub mówimy rzeczy, których nawet nie mamy na myśli. Jesteśmy szczególnie podatni na te uczucia w czasachstresoraz w sytuacjach, które wyzwalają pierwotne uczucia, w naszych intymnych związkach, w pracy lub jako rodzice. Po uruchomieniu te nakładki wpływają na to, jak postrzegamy świat i jak widzimy siebie. Angażujemy się w zachowanie, które nie jest naszym własnym, co może być destrukcyjne dla naszego własnego interesu.

Każdy z nas posiada podział w nas samych, w którym uwewnętrzniliśmy punkt widzenia naszych rodziców lub tych, którzy opiekowali się nami w dzieciństwie. Jak postrzegasz siebie w swoim obecnym życiu, czy to w pracy, czy u najbliższych? relacje , często opiera się na projekcjach starych uczuć z interakcji w dzieciństwie. Nawet najlepsi rodzice nie zawsze mogą być idealnie dostrojeni do swoich dzieci.
Niestety dzieje się tak, gdy rodzice są w najgorszym stanie, w chwilach, gdy tracąhartowaćlub zignorować potrzebę, że mają najsilniejszy wpływ na negatywne nastawienie swoich dzieci do siebie. Kiedy ludzie dorastają, mogą poznać siebie tylko poprzez poznanie tegokrytyczny punkt widzeniaktóry żyje w nich.
Ponieważ ludzie na tak wczesnym etapie życia przyjmują punkt widzenia rodziców lub opiekunów jako swój własny, możliwe jest, że uczucie, które czuli na zawsze lub postawa, którą od dawna mieli, nie jest nawet ich prawdziwym uczuciem lub postawa. Na przykład, moja przyjaciółka, która spędziła większość swojego dorosłego życia wierząc, że nie lubi dzieci i nie jest naprawdę zainteresowana posiadaniem dzieci, pewnego dnia obudziła się i uświadomiła sobie, że naprawdę lubi dzieci.

Dzięki terapii doszła do rozpoznania tegokrytyczny głosto powiedziało jej, że nie chce mieć dzieci jak jej matka, a nie własne. Jako bezsilne dziecko, z matką, która często nazywała swoje dwie córki „małymi bachorami”, znęcając się nad nimi zarówno fizycznie, jak i werbalnie, dla mojej przyjaciółki bezpieczniej było utożsamiać się z agresorem i przyjmować punkt widzenia osoby, która przestraszył ją. Dopasowując się do matki, była w stanie złagodzić część strachu, bólu i traumy spowodowanej przez jej wybuchy i postawy odrzucenia.
Jako dorosła, moja przyjaciółka, która nauczyła się bardzo oddzielać od tożsamości swojej matki, w końcu miała dwoje dzieci, o które się troszczy i które lubi. Jednak wciąż ma chwile, w których mówi i robi rzeczy, których nie aprobuje. Kiedy spogląda wstecz na wydarzenia, wspomina, że ​​„nie potrafi powiedzieć, gdzie kończy się, a zaczyna jej matka”. W tych momentach, choć nie jest tego świadoma, wciąż nie jest w pełni odróżniona od swojej matki.
Kiedy rzutujemy scenariusze z naszej przeszłości na nasze obecne życie, nie tylko zmieniamy własny sposób myślenia, ale także sposób postrzegania innych. Na przykład możemy projektować stare postawy na naszego szefa, przyjaciół lub partnerów, zakładając, że myślą o nas w negatywny sposób, jaki my myślimy o sobie. Możemy wtedy przesadnie na nie reagować.
Aby uchwycić te wzorce, warto pomyśleć o chwili, w której twój nastrój zmienił się bez wyraźnego powodu lub twoje nastawienie do czegoś znacznie się zmieniło. Ważne jest, aby spojrzeć wstecz nie tylko na to, co się wtedy wydarzyło, ale także na to, co sobie wtedy mówiłeś. Zapytaj, co mogło wywołać te reakcje. Możesz zacząć zauważać, jak tenegatywne myślizinfiltrował twój sposób myślenia.
Na przykład sytuacje, w których ktoś ma nad tobą władzę, mogą wydobyć z osobowości elementy rodzicielskie. Możesz zostać sprowokowany przez szefa, który zachowuje się pompatycznie i próżno, ale twój gniew może również potęgować stare uczucie uległości. W ten sam sposób możliwe, że twój szef czuł się mały i gorszy jako dziecko. W rezultacie jego poczucie wyższości mogło również wynikać z braku odróżnienia od przeszłych doświadczeń.
Najcenniejszym aspektem rozpoznania braku zróżnicowania jest to, że gdy już go sobie uświadomimy, możemy zacząć kwestionować cyniczne lub wrogie postawy wobec siebie lub innych. Możemy rozpoznać te ataki jako czyjś punkt widzenia i rozwinąć głębsze zrozumienie siebie, identyfikując, skąd pochodzą te myśli. Nawet jeśli się pomylimy, dobrze jest mieć współczucie dla siebie i dla innych. Im bardziej rozpoznamy i przestaniemy działać z punktu widzenia tego destrukcyjnego, wewnętrznego wroga, tym bardziej sobą się staniemy.

Czytać Pokonaj swój krytyczny głos wewnętrzny przez dr Roberta Firestone'a i El W., Ph.D.