Pewnego wieczoru przy kolacji mężczyzna zapytał: „Co proponujesz mojej dziewczynie i mnie, aby utrzymać dobrą komunikację w naszym związku?”. To, co przyszło mi do głowy, to cała zła komunikacja, którą zaobserwowałem między parami, które próbowały ze sobą rozmawiać. I to, co uderzyło mnie we wszystkich tych przypadkach, to to, że każdy z członków pary miał wiele do powiedzenia o swoim partnerze, a bardzo mało o sobie.

Narzekali i krytykowali swojego partnera. Obwiniali go za problemy w swoim związku. Byli pełni sugestii, jak druga osoba mogłaby się poprawić i być lepszym partnerem, ale mieli niewiele pomysłów na siebie. Gdy koncentrowali się na sobie nawzajem, ich komunikacja utknęła w martwym punkcie i znaleźli się w impasie.

Więc jaka była moja sugestia? MÓW TYLKO O SOBIE! Nie mów o swoim partnerze. Porozmawiaj o swoich myślach i uczuciach na swój temat, a twój partner może opowiedzieć o sobie. W Odwaga do miłości , Piszę:

W rozmowie możesz być pewien tylko jednej rzeczy — tego, o czym myślisz lub czujesz w danej chwili. Nie możesz być pewien niczego innego – nie myśli, uczuć lub spostrzeżeń twojego partnera, a nawet rzeczywistości tego, co dzieje się między wami. Z tego powodu jedynym tematem, o którym możesz porozmawiać z jakimkolwiek autorytetem, jesteś ty i to, jak się czujesz.

Wskazówki do komunikowania się o sobie

Skoncentruj się na tym, co możesz powiedzieć o sobie w czasie rzeczywistym – nie o czymś z wczoraj lub zeszłego tygodnia, nie o czymś z pracy lub dzieci, a już na pewno nie o czymś o swoim partnerze, tylko o sobie w tej chwili.

Uznaj swoje irracjonalne uczucia. Nie odrzucaj ich jako nieodpowiednich, niedojrzałych lub bez znaczenia. Porozmawiaj o uczuciach, które wolałbyś pominąć lub ukryć, uczucia, których się boisz, jeśli je ujawnisz, spowodują zakłopotanie lub upokorzenie. Pomoże Ci to być bardziej otwartym i nieostrożnym w komunikacji.

Mów o tym, czego chcesz. Nie proste pragnienia („Chcę iść do tej nowej restauracji”, „Chcę wybrać się na wycieczkę”), ale osobiste pragnienia, które pochodzą z głębin, gdzie czujesz się najbardziej bezbronny („Chcę być bardziej czuły z tobą”, „Chcę, żebyśmy byli bliżej”.) Im więcej komunikujesz się na tym poziomie, tym bardziej będziesz w kontakcie ze sobą i tym bardziej będziesz autentyczny jako osoba.

Korzyści z komunikowania się o sobie

Skupienie się na sobie przerywa grę w obwinianie, w którą tak łatwo para się wplącze. Proste usunięcie „ty” ze zdań i wprowadzenie większej liczby „ja” zmieni twój ton z oskarżycielskiego i krytycznego na autorefleksyjny i zachęcający. Pomoże to Wam oboje poczuć się bardziej otwarci i podatni na siebie nawzajem.

Promuje również równość w twoim związku. Wiele par wpada w dynamikę rodzic-dziecko, w której jedna doradza i instruuje drugą. Nawet jeśli intencja nie jest wroga, z gruntu brakiem szacunku jest rozmawiać z inną osobą dorosłą w ​​protekcjonalny i wyniosły sposób. Mówienie o sobie uniemożliwia partnerowi odgrywanie roli rodzica lub dziecka.

Przerwie ci to krytyczny głos wewnętrzny ataki na twojego partnera. Krytyczny głos wewnętrzny działa jako wewnętrzny dialog, który wspiera mechanizmy obronne, które powstały z negatywnych doświadczeń, które miałeś jako dziecko. Nosisz to w sobie w swoich związkach. Zaszczepia pewien poziom wątpliwości i krytyki, które powstrzymują cię od poczucia, że ​​jesteś kochany i przypomina o podejrzliwości wobec innych. Trenuje cię myślami takimi jak „Ona tak naprawdę o ciebie nie dba” lub „Nie możesz mu ufać. On cię skrzywdzi. Te ataki głosowe oparte na twojej przeszłości powodują, że źle postrzegasz swojego partnera i zniekształcasz rzeczywistość twojego obecnego związku. Są źródłem wielu krytyki, jaką masz wobec swojego partnera. Dlatego rozmawianie o sobie ze swoim partnerem zakłóca ten negatywny proces wewnętrzny.

I wreszcie, pomoże wzbudzić współczucie i empatię dla siebie nawzajem. Kiedy ty i twój partner będziecie rozmawiać o sobie, słuchacz nabierze wyczucia dla mówiącego i zrozumienia jego doświadczenia.

Sugestie dotyczące słuchania partnera

Wchodząc w rozmowę, ważne jest, aby pamiętać, że nie wiesz, co naprawdę myśli i czuje twój partner. Możesz założyć, że tak, ponieważ myślisz, że rozpoznajesz wyraz twarzy twojego partnera, gdy jest zraniony lub zły. Ale dopóki nie usłyszysz swojego partnera, nie wiesz prawie nic. Uważaj więc na z góry przyjęte poglądy i nie wyciągaj pochopnych wniosków. Zamiast tego słuchaj ze świeżym zainteresowaniem, gdy on lub ona ujawnia ci swoje myśli i uczucia.

Słuchaj sercem. Kiedy twój partner opowiada ci o incydencie, spróbuj postawić się na jego miejscu. Kiedy czujesz to, co czuje twój partner, zyskujesz poczucie partnera jako istoty ludzkiej, która odczuwa osobisty ból i zmaga się jak wszyscy inni. Zyskujesz nową perspektywę. Kiedy myślisz o problemach swojego partnera, twoje osobiste nadmierne reakcje stają się mniej znaczące. Udzielanie rad lub osądzanie nagle wydaje się protekcjonalne i protekcjonalne. Działanie zranione lub ofiarowane wydaje się dziecinne i pobłażliwe. Jesteś w stanie postrzegać swojego partnera jako osobną osobę, na której bardzo Ci zależy, gdy on lub ona radzi sobie z problemami życiowymi.

Ostatnia rada: porzuć potrzebę posiadania racji. Rozmowa z partnerem nie jest walką, którą musisz wygrać. Nie masz nic do udowodnienia. Wiesz, że wypracowywanie rzeczy między wami może być trudnym procesem i oczekujesz reakcji. Możesz stać się zły i sfrustrowany lub coś, co mówi twój partner, może cię sprowokować. Ale przez to wszystko pamiętaj, że Twoim celem jest naprawienie relacji, a nie dalsze zrażanie się.

Kiedy ty i twój partner komunikujecie się ze sobą, rozmawiając o sobie osobiście i słuchając z szacunkiem i szczerym zainteresowaniem, wiele błahych kwestii między wami zniknie. A ponieważ nieistotne sprawy zostaną zminimalizowane, ważne cele pozostaną: zachowanie i rozwijanie miłości, szacunku i zrozumienia między wami dwojgiem.